Сите овие 25-30 години наназад не успеав сосема да сфатам за што, всушност, се залага Филип Петровски во политиката на македонската десница? Во британската фудбалска Премиер лига нема толку дресови колку што Петровски ги промени на македонската политичка сцена, идеолошки и партиски тетеравејќи се од десно кон подесно и назад кон десно; па малку подесно, пред да сврти десно. Од толку интензивно, дервишко вртење накај десно, на крај самиот ќе си се престигне и ќе си се удри во сопствениот задник.
Има кај него некаква детска, кавгаџиска, деструктивна интелигенција – човекот не е глупав, секако – веројатно некаква младешка фрустрација, која не може да ја издестилира во консруктивна политичка акција за време на сите овие години. Партиските другари од младоста (Георгиевски, Ѓорчев, Милошоски, Груевски…), сите направија далеку побележити политички кариери од него (иако на некои од нив таков им е и крајот!), додека тој десетина пати се караше и се миреше со разни сопартијци, те на власт, те во опозиција. Се стекнува впечаток дека кај него нема цврста идеологија, туку повеќе се работи за некаков личен однос, извесна завист кон политички поуспешните, живеејќи во постојан грч дека нему сè нешто му следува, а неправедно, никако да го добие. Како да е во една бескрајна чекалница во која расипаниот часовник не мрда од пет до дванаесет, а Петровски е единствениот кој тоа не го забележува.
…
Ми се чини дека дел од причините за тоа лежат и во неговата постојана опседнатост со заговори, со тајни досиеја, со архивски материјали, со „реалности“ кои тој ги разбира, а другите не можат да ги видат, бидејќи не се посветени во алхемијата на конспиративната политика. Филип го има тој менталитет на шуш-буш конспиратор.
Со други зборови, жал ми е да кажам, но аспирантите за реформи во ВМРО-ДПМНЕ нема многу ќар да видат од осојузувањето со Филип Петровски, бидејќи тој не е во потрага по реформи, туку по власт во матичната партија. Тој наскоро во таа иницијатива ќе ја узурпира говорницата од Јове Кекеновски и од останатите продемократски активисти, и ќе почне да ја користи за свои лични политички потреби и интереси. И најдобронамерните прогнозираат кавга во тие редови за најмногу два-три месеци од сега.
Филип Петровски е таков, нема тука што многу да се прави. Како дете кое не може да порасне, во дејност за возрасни. Заглавен во политичката чекалница со расипан ѕиден часовник.
Текстот на Ордановски за civilmedia.mk во целост прочитајте го тука
