Од друга страна, не знаеш кој од лидерите и партиите на македонската политичка сцена има повеќе проблеми: дали Заев, чија поддршка во јавноста, во најдобар случај, е преполовена и сведена на општ натпревар по социјалните мержи за тоа кој ќе смисли подобра дупешка за неговото хаотично водство на земјата; дали Мицкоски, кому бројните опоненти во десетината зомби-фракции во и вон ВМРО-ДПМНЕ, власта тукушто му ги оживеа од мртвите, а кои сите би сакале со него да ги наранат крокодилите во мочуриштето на вмровската партиска политика; или разно-разните албански партиски лидери, кланови, маалски банди и етно-мафијашки формации, предводени од ДУИ и Али Ахмети, за кои, чиниш, единствениот натпревар се сведува на тоа кој ќе истрча 100 метри под десет секунди до Буџетот на државата на локално и државно ниво, за да ја собере златната тендерска медала…
Општо земено, превладувачкото чувство е како утрото по вечерта кога, малку поднапиени, сте ја загубиле невиноста: тој што тоа ни го направи се колне дека нема да му се повтори. Е, нема. За нас, вљубени во балансот помеѓу правдата и мирот, после овој секс, никогаш ништо повеќе нема да биде исто. Со тој скинат химен, да не кажам љумфер, ќе мора да се научиме да живееме.
***
Но, факт е дека не треба да се претерува со песимизмот, бидејќи секогаш може да биде и полошо. На пример, да мораме да му се извиниме на Хорхе што, кога пред две години ги аболицираше овие што денеска ги амнестираме, не му признаваме дека беше визионер. А и тој тогаш, ако памтите, зборуваше за помирување, како што денеска тоа го пелтечи и Заев. Само што Хорхе со таа аболиција тогаш сакаше од затвор да ги спаси криминалците од режимот на Груевски, а ние денеска со амнестиите… Добро, де, не е ни важно кој што сакал, важно е да се движиме напред и да има јадење, пиење, тие три работи!
Сепак се лајносавне.
Колумна на Сашо Ордановски, за civilmedia.mkа
