Само што ќе се доберат до функција, македонскиве политички аги и бегови прво гледаат да се обезбедат (законски) за времето кога ќе ги напуштат своите позиции. Од памтивек, за заслуги се давале ордени, а не апанажи, доживотни пензии, имоти, коли, канцеларии, работници…
И така, чекор по чекор, се трупаат секакви привилегии за сите нивоа на власта, и централна и локална. „Дај уште ова, дај уште она, а зошто не и ова? Па, на Албанците колку им даваме, зошто да не ги (о)ставиме и овие привилегии за нас? Па добро, нека земат и тие, помалку се од нас и онака…“ И, оп! Три милијарди евра годишен буџет се малку. Е, па малку се! Во буџетот треба да се стават и пари што реално треба да ѝ овозможат на државата да функционира.
Мора веднаш и вистински да се стави крај на расипништвото и повластиците. Почнувајќи од поранешните претседатели (сите!), завршувајќи со раководителите на државните агенции и сите останати институции. Едноставно, сите повластици мора да се укинат, односно да се редуцираат до ниво што е прифатливо за една сиромашна земја која, притоа, се декларира како социјална држава, според Уставот.
***
Политичарите, владата и парламентарците мораат да сфатат дека довербата во нив ќе порасне само под услов ако почнат да работат за својата плата, без додатни привилегии. Тие од вемерето и нивните курири сега нека не скокаат, туку прво нека вратат сѐ што украдоа, да платат сѐ што расипаа и уништија, па нека зборат.
Колумната на Џабир Дерала во целост можете да ја прочитате тука.
