Сите, и оние што се „за“ и оние што се „против“, дури и оние од Самоубиствениот вод на #бојкотирам, знаат дека на 30 септември државава треба да помине преку мост. Знаат дека на другата страна, отаде мостот, има некаква шанса за нормалност. Знаат дека на оваа страна нема таква шанса и оти веќе четврт век се давиме во мочуриште. Знаат дека нема друг, алтернативен пат.
Зошто тогаш има толку многу минери-лудаци меѓу нас кои тој мост сакаат да го разнесат и тоа додека и самите стојат на него? Зошто и некој фин процент, макар биле и малцинство според анкетите, се спремни да се израдуваат на уривањето на мостот, и тоа во моментот кога два милиона луѓе се сообраќаат по него во очајнички обид да си ја сменат реалноста без да мора да ги сменат пасошот и државата?
Мост, како и секој друг, си има своја статика. Ако статиката му е лоша, ќе падне. Ако во конструкцијата, наместо железо се прошверцува цела арматура од лаги, не мора ни да се минира, не мора да го акне ниту ГРОМ на Стевчо, сам ќе падне сосе сите два милиона луѓе.
Но, зошто? Зошто тоа некој би го правел, а некој друг доброволно би учествувал во таквиот терористички чин за тотално себеуништување до конечно себеистребување?
Мислам дека не станува збор за хомогена група луѓе, по ниедна основа. Генерално, тоа се три групи луѓе.
Целата колумна на Призма на следниот линк.
