Со горчина и не без тага, го гледам долгогодишниот пад на интелектуалците, уметниците, професорите… Нивното понижувачко сведување на обична черга за бришење на светнатите чизми на моќниците. Вчудовиден и згрозен сум секогаш кога ќе ги видам тие бедници со титули што, како послушни кучиња, се качуваат на бината (или на гајби) и ломотат пред камерите во ТВ студијата или пишуваат бесмислици. Ги гледам како го истураат сиот отров на нечовечноста и омразата, без одговорност, без совест, без срам! Ги гледам и се чудам како е возможно тоа. Секој ден ми се згадува кога ќе ги видам како крадат од остатоците што им ги фрлаат моќниците што ги влечат конците на нивните безживотни краци и мозоци.
Истите тие лижат и лажат наоколу по донаторските коридори и лапаат десетици и стотици илјади евра од фондовите на западните демократии за развој на културата, за истражувања и едукација за мултикултурализам, за зачувување на културното наследство на сите заедници што живеат во Северна Македонија… Истовремено, тие креатури се вработени по институциите што сите ние ги плаќаме, за да им служат на неписмени криминалци и радикали. Трошат наши пари за да бидат стапот во рацете на мрачните центри на моќта.
Јас тоа го нарекувам апашаана. Одамна ги надминало и границите и на предавството.
Колумната на Џабир Дерала, за цивил.мк, во целост прочитајте ја тука.
