Има луѓе по калап еден за друг праени
Или барем така на прв поглед се чини
Ги гледаш отстрана дека ко едно се
Тој косата и’ ја подместува
А таа костумот од трошки му го зачистува…
Секое утро кафето заедно го шмркаат
И пред секој низ врата да излези
Под совршен агол по еден бакнеж си делат
Та квечерината дома ко ќе си дојдат
Седнуваат на трпеза
За да си раскажат скржаво
Како денот на секој му изврвел
Да си ги почешаат јазиците со досадни шеги
А потем
Тој весникот в раце го фаќа
А таа панталоните со цакса му ги пегла
И молчат
Дур телевизорот на најсилно пуштен е
Та се лажат еден со друг дека слухот ги напушта
За да не се слуша тишината меѓу нив
Која баботи како на времето срцата ко им баботеа
Дур телата в постела им се потеа
И еве ги спастрени
За меѓу луѓе стокмени
Со заштрафени насмевки и запотени дланки
Тој столчето и’ го подместува
(а напати му дошло во последен миг да и’ го тргне)
Таа му заблагодарува дур забрзано со очите трепка
(а во себе помислува оти можела и подобро да се омажи)
Еден со друг речениците си ги завршуваат
За пред другите
За брука да не пукне
И повторно молкот во срцата им се пика
Кога дома во глува тишина се прибираат
Грб со грб свртени в кревет легнуваат
И двајцата во ѕид се џарат
Без ниту една мисла еден за друг
Празни и уморни небаре уште тројца на плеќи носеле
И личат однадвор ко да се по калап еден за друг праени
Дур не се загреби по површината
За сета тага на виделина да излези
И како разбуден вулкан пеплосани да ги остави
А има
Ете и други, подруги има
Ах
Има и луѓе за кои да се чудиш како заедно се
Различни ко небо и земја
И викаат еден на друг
Како кога таа во ПМС сакаше да го задави
Или кога тој сакаше косата да и’ ја искуби
Викаат и се џавкаат
Како снаа и свекрва гласно се расправаат
Ама пусто
Еден без друг не можат
И заедно секоја ноќ во постела си легнуваат
И тогаш таа ко мачка почнува да преди
А тој како паун пред неа да се дуе
И се љубат
Се љубат со сета сила во нив што клука
И се бакнуваат како никогаш до тогаш со усни да не се допреле
Гладни еден по друг облеката набрзина ја слекуваат
И итаат за да се спојат
Ко никогаш да не ќе се разделат
Има луѓе
Кои едни со други среќни се
И петпари не даваат за комшиите шо мислат
Оти ними арно им е дур се љубат
И од оние другите
Осудени едни со други да остарат
И до смртта да не се најдат
Ниту пак среќни да бидат
Едните во љубовта несовршени
А другите во глумата совршени
Дур завесата со трескот не се спушти
И претставата не заврши
Како животот што бадијала ќе им замини
