Нема победа во преговорите со Грција. Ниту, пак, некогаш можело да има некаков триумфален исход против Елините кои пет века се во сојуз со светот и неговата околина. За жал, за голема жал, никогаш не откривме дека победата не е во одбраната на името и идентитетот, како што поразот не е во географските додавки, придавки, именки… туку во потрошеното време, поточно во нашите потрошени животи во мизерија. Одбраната на името и идентитетот беа во изградбата на современа и демократска просперитетна држава на задоволни и среќни граѓани, треба да се признае јасно и гласно не успеавме. Нема никакви изгледи дека и во иднина можеме сами да успееме.
Во ова време на повеќедецениска продолжена транзиција и беззаконие, во време на башибозук, бранејќи го идентитетот на бедата и заостанатоста, некои си изградија нов идентитет на угледни граѓани на светот полни со пари како танкери со нафта. Можат да се укотват во секоја марина, со кое знаме сакаат и да бидат ерга омнес чисти Македонци, Американци, Кинези, Руси, Грци, Евреи, Абороџини… или кој било идентитет што ќе си го изберат тој ден. Ние цело време сме бранеле еден идентитет, а тие си изградиле на наша сметка друг идентитет. Сега истите тие ни викаат – чувајте го достоинството, гордоста, јазикот… Идете бре у п.м. кога веќе не сте во „Идризово“. Достоинство и гордост кај ограбените и осиромашените до гола кожа има само во приказните.
…
Значи, нема ништо од тоа за 27 години самостојност. Ни јаре ни паре. Толку сме можеле сами да изградиме и да украдеме за три децении и наши и туѓи пари. Просекот на платата ни е помалку од 400 евра, а по три децении уште полемизираме дали се можни 500 еврулиња за да нема гладни. Младите и натаму си заминуваат како река без враќање. Три четвртини од Македонија нема канализација, сите се задушуваме во ѓубре, а кога два дена врне се давиме во поплави. Ако, пак, три дена грее сонце, почнува големата суша, нема канали за наводнување и одводнување, а тие што ги има се затнати од нашата пречувствителност на хигиена, па ги фрлиме непотребните работи од дома во најблиската река или канал.
Колумната на Ерол Ризаов, во целост можете да ја прочитате тука
