Медиумските најави дека премиерот Зоран Заев може напролет да се кандидира за претседател на државата, колку и да се плод на претпоставки и анализи за добитни комбинации, заслужуваат внимание затоа што премногу наведуваат на помислата за повторување на историската грешка што ја направија Бранко Црвенковски и СДСМ во 2004 година. Тоа беше дебакл чии катастрофални последици, по инсталацијата на режимот на Никола Груевски и по цела една ера на тиранија, сè уште ја држат заробена парламентарната демократија и го кочат побрзиот развој на земјата и остварувањето на најзначајните стратегиски цели.
***
Оваа историска грешка беше оправдувана со нужноста дека друг кандидат не би бил во можност да обезбеди излезеност што го наметнуваше Уставот. Да се одеше на предвремени парламентарни и претседателски избори со друг кандидат, како што имаше предлози, многу веројатно успехот ќе беше двојна победа на коалициските партнери на власт. Но, таквата можност веднаш беше арогантно игнорирана и крајниот резултат беше голема пирова победа. Црвенковски стана претседател, а СДСМ од 2002 до 2006 година смени тројца премиери и тројца претседатели на партијата при двотретинско мнозинство во парламентот. Тоа предизвика голема конфузија и во владата и во партијата и во јавноста.
Веќе ги препознавате сличностите и разликите доколку и сега, на половина мандат, Зоран Заев и коалицијата на власт ги повторат истите грешки. Заев е синонимот на уривање на режимот на Груевски по мирен пат на избори. Храброста да ги обелодени бомбите чии експлозии од прислушуваните разговори со месеци предизвикуваа политички земјотрес со што се потврдија сомневањата за криминалите и злоделата на власта, за тешките злоупотреби и кривични дела на врвот на ВМРО ДПМНЕ го доведоа Заев на премиерска функција со тесно мнозинство, но со мандат да ги оствари истите цели блокирани од 2006 до 2017 година.
