Одаја
Јас во твоето срце преспивам.
Во она одајче што не го допира ветрот.
Во она одајче каде се чуваат лекови на суво и темно.
Во она одајче што ги собира прочитаните
книги чии ликови ja заборавиле приказната
и почнале да водат друг живот под кориците.
Во она одајче што е дом на одмината мода,
грамофони, плочи и летни љубови стиснати
меѓу четирилисни детелини во стар споменар…
Јас во твоето срце преспивам.
Другите одаи ти се бучен бордел
со звуци на акордеон, и чести гости
што по бесните оргии и загушени ноќи
го кршат мебелот, ги шараат ѕидовите,
и никогаш не ѝ плаќаат на старата мадам.
Јас во твоето срце преспивам.
Секогаш во истата одаја.
Одаја – манастирски конак
во кој учиш, и молитва, и мантра,
за болната душа што се смирува
меѓу тишината на илјадници свеќи,
и за миг заспива,
и за миг заборава…
