Завиваме
сиот живот како волци завиваме
по љубов и припаѓање
по некого и себе
се залажуваме со малку
како да е тоа доволно за среќа
наместо да бараме се’
во нас самите, внатре
да направиме потрес
да копаме и бараме
да ги фрлиме сите лаги
како стари алишта во куфер насобрани
а сепак ги чуваме
небаре некогаш повторно ќе ги облечеме
ете така во себе чуваме
дур не се натрупаат купишта ѓубре
кое тешко се чисти
дур не засмрди
дур не ни се згади од себе
и се случи оној КЛИК
после кој нештата стануваат појасни
па дишеме полесно
и ликовите ни светнуваат
и сите маски паѓаат
оти полесно е
кога со себе се помируваме
без тежина од минатото
и црни мисли за сегашноста
а без било каква мисла за иднината
па големото чистење почнува
од дното па нагоре
дур се’ на виделина не извадиме
сите мисли и стравови
болки и неуспеси
и ги оставаме покрај контејнер
оти ѓубрето за таму е
па дупките во нас ги полниме
со смеа и радост
со драги лица
стисок на дланки
прегрнати мириси
молкум
со почит
со благодарност и милост
и наместо да завиваме
пееме
срцата распеани ни се
од убост
од среќа
од живот…живот
