Ти текнува ли, Коле, што зборуваше за мене додека бев во притвор. Не!? Еве, ќе те потсетам.
Се подбиваше со мене. Со одлучен, отсечен и убедлив тон говореше дека сум виртуелен тип, таму некој си. Ликуваше кога го говореше тоа. Устата ти беше развлечена од уво до уво и во таква положба ти остануваше долго време. На лице имаше видлива насмевка. Се секаваш? Говореше така од горе, од височините…
И неможевме бе пријателе да се познаваме. Те уверувам во тоа. Не можевме никако, никако не ни се вкрстуваа патиштата. Имавме дијаметрално спротивни движења. Прво, генерациски не сме тука некаде. Второ, додека ти ѓомити учеше за дивидента во Прилеп, оти таму, нели, одеа „одличните“, јас учев на Правен во Скопје.
Не се среќававме, Коле, ниту на одмори. Ти одеше на една, јас на друга страна. А и многу доцна тргна сам на море. Ако не се лажам, беше во Варна со уште два тројца брокери. Ти фати натаму, на истокот, јас, пак, крстарев по Јадран и долу на Егејско. Такви беа времињата.
Ама не сме ние иста категорија, бре човеку за да се познаваме, колку не разбираш.
Туку, сакам нешто да те прашам. Те прогонуваат ли сите лоши работи што ги стори? За засрамен не си знам, затоа што тоа е непознато за тебе.
Да, знам. Сега те оптоваруваат милион прашалници. Сега се најде пред најголемиот лавиринт во својот живот. Угоре високо, а удоле длабоко, многу длабоко… Но, всушност едноставно е. Признај што правеше, и барем малку ќе си олесниш.
А, секое одлагање е погубно.
Верувам дека човек кога се соочува со својот крај ја менува диоптријата, дека му се избиструва видот. Дека сега може јасно да види што е што и кој е кој.
Обиди се човеку да разбереш, дека немаш контрола над ситуацијата, иако знам дека тешко ти оди.
Не покажуваш слабост. Ама тоа не се крие, тоа се познава. Од авион се гледа дека кај тебе се е поинаку. Изгледаш чудно. Го немаш она витално чувство, пријателе, општото чувство на животот… Дестабилизиран си, загрижен, резигниран, замаен, очаен, со чувство на безвредност. Ти се познава по ликот. На моменти искривен, па аглест, па издолжен. Тонеш во сопствените црнила. Изгубен си. Веќе нема сидро со кое ќе се закотвиш во некое мирно пристаниште.
Оставен си на бришан простор. Не, не, не од мене. Од мене и така и така. Јас не ти се ситам. Дури и те сожалувам. Верувај ми.
Деградиран ти е сиот човечки потенцијал и сега не е можно ништо да се употреби од тебе. Се е безвредно.
Сакаш да бидеш слободен, ама не си. Сакаш да оставиш впечаток дека се е добро, дека си среден, дека се чувствуваш кул, дека се чувствуваш удобно, ама не си бе пријателе доволно уверлив во тоа..
Ги испушти сите конци, веќе ништо не зависи од тебе.
Ти си кулминација на злото кое човек на човека може да му го направи.
Те оставија пријателе на бришан простор. Твоите, најблиските, роднините, братучедите…
Соочисе со предизвиците. Посакуваш повторно да го имаш чувството дека леташ но веројатно си свесен дека бурата го пренасочи твојот лет, некаде во непознат правец, дека сега си на погрешен курс.
Некогаш Коле мислеше дека ќе владееш со години, долго еден век, па затвараше се од ред и кого треба и кого не треба и сам си беше импресиониран од постигнатото. Не беше ниту еден ниту двајца, беа стотици луѓе кои денеска си ги собираат остатоците од својот живот и ја пребродуваат својата болка. Ти исчезнаа темните нијанси на моќта. Мислеше бе човеку дека ќе испишеш многу книги, а не страници, дека само небото ти е граница, дека нема да изгрее сонцето без тебе. Уште така мислиш? Ако уште мислиш дека тоа е така, тогаш пријателе нема спас за тебе. Ниту Мице Дудучки не ќе може да те оправи. А човекот е мајстор на својот занает. Психијатар над психијатрите.
Колумната на Томислав Кежаровски можете да ја прочитате тука
