„Секоја година кога треба да падне првиот снег, јас помислувам на жената која мене најмногу ме сакала.“
Секоја година во она доба од годината кога мириса и знаеш многу добро знаеш дека ќе падне првиот снег ја помислувам баба ми.
Не ја помислувам често – напротив.
И се сеќавам после нејзиниот погреб со татко ми се откостивме од смеење дома.
И се сеќавам како само за миг се најдовме сами во собата и смеењето во истата секунда во плач ни премина.
Ме стегна.
Го стегнав.
Ги избришавме солзите набрзина и ко со пизма некако како да се опцувме двајцата самите себеси
ѓоа мене од моите а него од неговите му е срам и се измешавме меѓу луѓето пак.
Еднаш дури пушевме цигара со татко ми на гробот од баба ми и дедо ми дури и му признав дека некако чувствувам грижа на совест што почесто во мисливе со дедо ми зборувам, а поретко ми иде баба ми и најаве и насоне – да ја видам.
Татко ми се насмеа и ми рече: Да не те мачи Даро, најголеми се таквите луѓе кои ретко ти доаѓаат во мислите и во соништата откако ќе си заминат – оти сте си кажале се, оти е чисто и бело се измеѓу вас – затоа!
Не знам само му шепнав… не знам.
Секоја година во она доба од годината кога мириса и знам многу добро знам дека ќе падне првиот снег ја помислувам баба ми.
Не сум дете јас веќе одамна.
Одамна и таа не е жива.
Снегот и јас сме исто одамна на ратна нога и нит јас го сакам нит тој мене ме сака, а ете сакам само утрото кога ќе осамне првиот снег, кога ќе се разбудам прво само гласот нејзин да и го чујам:
Стани бабе, дој да видиш ела! – дури ја трга завесата.
Да ми ја види насмевката.
И да рече : Куќо бабина..
Да и ја видам насмевката уште еднаш – и да исчезне како пареа…
Тивко.
Неусетно.
Како што си замина…
Како насмевката моја што ќе исчезне кога ќе исчезне и таа. Насмевката моја, за оние што ме сакале мила, за оние што ме отсакале лоша или тажна, за сестра ми – глупа,
за мајка ми „многу пушиш бе“ – насмевката моја.
А само за баба ми – куќа!
„Куќо моја бабина“
Кога треба да падне првиот снег секоја година
јас ја помислувам жената која ме сакаше најмногу на светот, жената која на рацеве ми ја остави и подари
најчистата и најбелата љубов со која уште два живота можам јас да протуркам.
На рацете од тетка ми
и на моиве раце!
Кога не напушташе, кога почина.
