Дали сте забележале дека во вашиот мал злобен град воздухот смрди на лицемерие, па тешко се дише? Дека дури и светлата како да се обвиткани во темнина, па сè е опскурно, прикриено, матно, нејасно, сомнително, недогледливо и недоречено? Дека секој секогаш е сам со својата несреќа и меланхолија? Дека емпатијата е скоро, целосно мртва? Зарем не ви се чини дека вашите скржави малограѓани се мрднале од умот, па мислат дека и љубовта, и знаењето, и добрината, и среќата имаат цена, па, дури, дека се со мисла дека тие цени се прескапи, па воопшто не ги практикуваат?
Во овој користољубив град луѓето, добрите и питоми луѓе, се претворени во толпа на робови за остварување на профитот на онаа орда медиокритети од богата класа и политичката врхушка. Сè смрди од ѓубре, урина, лепешки, алхохол… и сè е преполно со бубашваби, лебарки, вошки… Многумина се, или рахитични, или костоболни, или коронарни, или канцерогени, или дезинтерични, или простачко груби, или налудничави, или раздразливи… Малограѓанштината е фашизоидна и сеприсутна. Единствено каде е поинаку, каде е навидум чисто и пристојно за живеење, се велелепните дворци на богаташите и нивните места за забава и рекреација. Ама, токму таму, токму во тој дворски паразитски живот, во тоа клупче од храна, алхохол, неверства и интриги, во длабочините на човечката алчност, грозотија и подлост, десничарските тоталитарни визии за иднината смрдат на неолиберална кислојна, на бонапартизам и пазарен фундаментализам, како што смрди воздухот во најгнасните биртии. Смрдат овие нацистичко-антикомунистички филозофии и се одбивни како да се собирани низ гробиштата, лудниците и кафеаните вдолж и попреку остатоците на Третиот Рајх и неговите концентрациони логори. И во оваа ваква средина, во оваа гнасна и гадна атмосфера, во овие наши версаи, но и фавели, овие наши глупави малограѓани си завидуваат, се кодошат, си нанесуваат зло, зборуваат за „убавините“ на градот кои „ги нема никаде на друго место во светот“, се „дрогираат“ со национализам и шовинизам, па пеат химни за античката големината на Македонија, или за колежите и антимакедонствата на војводите и надвојводите од врховистичката минатовековна булумента.
Се чини дека со јавно и гласно изнесување на своите антинационалистички и хуманистички ставови и со својата праведна и чесна работа во корист на општото добро, човек не може ништо да промени во овој хаотичен и безмислечки град, освен што на себе ќе си ги навлече бесот, омраза и хајката од сите оние недоописменети малограѓани кои се задоени со десничарски ревизионистички ставови, со неофашизам и религиозен фанатизам, со глупав и суров национализам. Но, само така се чини, а секако дека не е така. Имено, вистина е дека малограѓаните не може да се променат и да станат подобри, пописмени и помалку националшовинисти. Но, сосема сигурно, нештата во овој град може да се сменат на подобро. Може и треба да се сруши оваа зграда соѕидана од овие малограѓанско-десничарски вредности. Може и треба да се направи парампарче целиот малограѓански опскурен систем на вредности. Малограѓанските неофашисти може и треба да се раскринкаат, презираат и обессилат, а на сите оние млади способни и добри луѓе кои доаѓаат и кои допрва ќе изградуваат свој светоглед и кои ќе треба да го влечат овој град напред, наспроти фашизоидната малограѓанска аксиологија, треба да им се понудат убавината, вистината, еднаквоста и правдата, за да може тие вредности да ги прифатат и усвојат и, постепено, да ги претворат во доминантни карактеристики на овој град. Оти, дефинитивно, овој град во кој царува сеопштата малограѓанска хипокризија и каде се случува општ распад на сите хумани вредности е на добар пат да заврши како што заврши Картагена, па затоа е нужно нештата да почнат да се менуваат на подобро. Но, секако, времето ќе покаже дали се успеало во таквите хумани заложби и дали слободољубивите ќе можат да се спротистават на десничарите, фашистите, робовладетелите и нивните слуги и тепачи.
