„Уште колку ќе чекаме и кога ќе можеме да си заминеме од Грција?“ Ова е главното прашање на кое секојдневно бараат одговор бегалците во бегалскиот центар Дијавата во Солун. Поранешна касарна Дијавата сега е дом на околу 1.700 бегалци. Кампот е подобар и почист од Идомени, луѓето се помалубројни, животот е помирен, но сепак на лицата на бегалците се чита неспокој од неизвесноста во која живеат.
Дијавата е камп од отворен тип, бегалците може да излезат, да прошетаат во околните села или во Солун, но мора да се вратат доколку сакаат да го зачуваат својот кревет и шаторот во кампот. Сепак, Дијавата не е хотел, тука зелените шатори од Идомени се само заменети со бели шатори или кревети во пластични контејнери.
Хасан Осман, бегалец од Сирија, во Дијавата е три месеци. Вели нетрпеливи се да си одат, сакаат да се регистрираат и да им биде кажано точно уште колку ќе треба да чекаат во бегалските кампови пред да заминат од Грција.
„Тука постојано ги прашуваме кога ќе можеме да се регистрираме и да си заминеме. Сите само ни велат „чекај, чекај“. Чекаме, но колку? Утре, следната недела, по два месеци? Сакам да ни кажат колку време точно ќе бидеме тука, колку долго“, вели Хасан.
Хасан платил 1.000 евра за да стигне од Сирија до Грција. Поминал два месеци во Идомени, успеал нелегално да премине и во Македонија, но бил откриен од македонската полиција и вратен назад во Грција. Под сенките во Дијавата сонува само за моментот кога ќе стигне во Германија, каде се неговата сопруга и децата. Надежта полека ја губи.
„Нас не може веќе да ни помогне никаков европски договор, ниту луѓето или волонтерите. Само Господ веќе може да им помогне на бегалците тука“, додава разочарано.
Дијавата важи за еден од подобрите бегалски кампови во Грција. Има капацитет за 2.500 лица со 400 шатори и контејнери. Речиси половина од бегалците во кампот се деца, кои имаат часови со наставничка од Сирија за да имаат некаков континуитет во образованието. Инциденти во Дијавата како во камповите на островите нема, единствен голем проблем беше ненадејниот пожар кој пред неколку месеци пеплоса дел од кампот.
На бегалците најмногу им пречи топлото време, некои се жалат на храната, други бараат поголема медицинска помош. Дел од луѓето имаат здравствени проблеми за кои треба посериозна здравствена контрола, има трудници, но и луѓе со сериозни повреди од војната во Сирија и во Ирак. На слабата медицинска помош во кампот се жали бегалец од Ирак, кој едната рака ја изгубил во војната. Вели, сè прави сам со една рака за своите две мали деца.
„Дојдов пред четири месеци. Животот во кампов е многу тежок, нема добра услуга, нечисто е, немаме добра помош, многу е топло во шаторите. Дојдов сам со две деца, едното е тригодишно, другото има пет години и сакаме да одиме во Германија. Мојата сопруга е веќе таму. Немаме доволно помош тука“, вели тој.
Вработените во кампот ги разбираат бегалците и велат ситуацијата е тешка и фрустрирачка. Со бегалскиот живот секој се справува на свој начин, некои седејќи сами, други во дружба, децата во игра. На неколкумина бегалци животот им го разубавуваат неколку врапчиња кои ги чуваат како миленичиња во кутија од картон. Случајно го нашле паднатото гнездо и сега се грижат за нив како за миленици, делејќи ги и храната и убавите и тажните моменти.
