Пријателе, знам, ти не си секогаш таков,
и не се такви сите твои есени.
Тажно е да зборуваш осамен во мракот
за своите радости однесени.
Тажно е да копнееш за една средба само
кога ти е животот бескрајно патување,
галеби да носиш на своето рамо
a да не гo чуеш нивното милување.
Тажно е во ноќта да бидеш сам сo птиците,
да чекаш сo нив сам в некоја пуста станица,
и додека некој се лула низ улиците
да мислиш дека ти си, ти си тoj пијаница.
Пријателе, знам, не е секогаш така
и не се такви сите твои есени.
Понекогаш ја топлат твојата рака
стиховите од ветерот донесени.
