мојата жена сака кино-сали, пуканки и безалкохолни пијалаци,
заземање на местото,
како дете им се радува на таквите
нешта и мило ми е поради неа – но што се однесува лично до мене,
јас мора да сум дошол од некое друго место, мора да сум бил
крт во некој претходен живот,
нешто што риело и само се криело:
сите тие луѓе натрупани на седиштата, од сите страни,
во мене будат чувства кои не ги поднесувам; можеби е глупаво, но така е;
а потоа
доаѓа оној мрак, а потоа оние
огромни човечки лица, тела, кои шетаат низ екранот, ни зборуваат
а ние ги слушаме.
од сто снимени филмови ќе се најде еден кој е
пристоен, еден кој е добар
и деведесет и осум кои се многу лоши.
повеќето филмови почнуваат лошо и постепено стануваат
сè полоши и полоши;
ако можете да поверувате во нивното дејствие и говорот
на ликовите
би можеле да поверувате и во пуканките кои ги џвакате –
исто така
има одредена
смисла.
(а можеби луѓето едноставно гледаат толку филмови
за конечно кога ќе видат некој кој не е
толку лош како останатите, да помислат дека е
сјаен. Оскарот значи дека не смрдите
онолку колку вашиот близок.)
филмот завршува и повторно сме на улица, одиме
накај колата; „па“, вели жена ми, „не е толку
добар како што велат“.
„не“, велам, „не е“.
„иако имаше неколку добри делови“, возвраќа таа.
„да“, одговарам.
стигнуваме до колата, влегуваме, а потоа си одиме
од тој дел на градот; гледаме во ноќта пред себе;
ноќта изгледа добро.
„дали си гладен?“, ме прашува.
„да. а ти?“
запираме на семафорот; го набљудувам црвеното светло;
би можел да го изедам тоа црвено светло – што било, што
било само
да ја затнам празнината; милиони долари потрошени за да
се создаде
нешто многу поужасно од вистинските животи
на поголемиот дел од живите суштества; човек не би требало да плаќа
влезница за пеколот.
светлото на семафорот се менува и ние бегаме,
бегаме напред.
