Ех, ми недостасуваат луѓето
Ми недостасува она време
Кога луѓето еден крај друг со насмев минуваа
Како со години да се познавале
И многу лаф муабети меѓу нив поминале
Кога плочниците полни детски џагор беа
Без да се плашиме од лошите чичковци
За кои раскажувавме измислени приказни
Кога во ниедно време низ улици сме шетале
Со леснотија и мир во градите
Без да заобиколуваме темни ќошиња
Ми недостасува воздух
Оној порано кој го жед го голтавме
И слободата која во умовите ја имавме
Без грижа што ќе донесе новиот ден
И без тескоба од ноќта што доаѓа
Веројатно стареам
Барем баба ми така велеше
Дека штом почнува да ти фали минатото
Годините веќе те навјасале
Та си бараш утеха во нештата кои минале
И кои веќе нема да се вратат
Ех, ми недостасуваат луѓето
Оние кои повеќе ги нема
Кои заминале во некоја друга димензија
Кои веќе живи не се
А и оние кои патот далеку од мене ги однел
Та сега само буквите си ги гледаме, наместо очите
Ми недостасува мирот
Кој младоста со себе го носи
Иако од годините не се плашам
Ама некако ме разжалостуваат и осамена ме прават
Ми недостасува искреноста во муабетите
Без меркање под око и брза проценка
Кога беше сеедно кој од каде е
Дур има душа во себе, дур чоек е
И колку повеќе му се мислам
Толку повеќе сфаќам дека ми недостасува
Ох
Ми недостасуваат луѓе на кои сево ова им недостасува
Па да седнеме на чаша вино
Да се расприкажеме и поднапиеме
Да се смееме на минати случки
И да живееме нови, со секој изминат ден
Да пееме до зори и од следниот ден да сме ко што сме биле
Да се смешкаме на непознати по улици
Да ги поздравуваме и да посакуваме убав ден секому
Без лоша мисла во главите
И без товар на суетите
Да се родиме одново
Или да се вратиме назад
Па повторно да дишеме ко првпат да ни е
И поинаку да замирисаме
На чисто
На убо
На нов почеток
На себе
