ПЛАТФОРМА НА РАЗБРАНУВАНО МОРЕ – Ерол РИЗАОВ

Има нешто многу поголемо и позначајно од платформа ни на небо ни на земја, а тоа е какво општество ќе градиме по егзекуција на режимот

Тешко е да се живее и работи на платформа, особено ако подолго време е разбранувано морето или океанот. Може да попушти пред налет на силни бранови, а уште поверојатно да се запали при избувнувањето на гас или нафта. Можна е катастрофа и при мирно море и при најмало невнимание.

Има и политички платформи. И таму е ограничена слободата и движењето до каде може да се оди. Една таква платформа која градителите ја осмислиле како постизборна револуција им го мати паметот деновиве на многу луѓе, а мислам најмногу на националистите и шовинистите од двете страни кои веднаш ги покажаа роговите. Веќе го поставив прашањето што ќе добијат, а што ќе изгубат Македонците , Албанците, Турците, Ромите, Бошњаците, Србите, Власите… и сите други што живеат во Македонија ако огромното мнозинство граѓани се изедначи во обесправеноста, бедата и сиромаштијата, ако продолжи да живее на платформа со која управуваат моќници и тркачи по профит на нечесен начин, осомничени властодржци за организиран криминал и корупција. Што ќе ни е платформа на која сите се под надзор и прислушувани, на која немаш право на сопствен избор и за разлика од вистинските платформи платите се бедни и понижувачки.

Платформите сами по себе се ограничени во секој поглед. Доследната примена на Уставот во практиката и во секојдневниот живот нуди многу поголеми можности отколку сеалбанската платформа правена на врат на нос, која македонските националисти ја доживуваат како атомска бомба, а албанските како глупаво комплицирање и непотребно задржување кон создавање трета албанска држава на територијата на Македонија.

Во овие денови на исчекување, шпекулации, преговори и договори мора да преовладеат студени глави и разум, државнички настап со јасна порака до граѓаните дека се отстранети причинителите на кризата и дека Македонија е одлучна на патот кон Европа и НАТО, кон слободата, но и кон одговорноста за спроведување на историската шанса. Дали е избран вистинскиот пат и вратена довербата кај граѓаните ќе покажат многу бргу локалните избори, а уште побргу настаните што ќе се случат во Македонија до изборите. Големите настани исфрлаат на сцената и големи личности и државници. Македонија повторно е во еден таков момент, каков што беше распадот на Југославија и одбегнувањето на крвавата војна кога ја добивме независноста без ниту еден испукан куршум и без ниту една жртва на територијата на Македонија. Вториот момент беше Охридскиот договор кој ја спречи граѓанската војна. Во овој миг недостигаат мудроста на претседателот Киро Глигоров и прагматичноста на претседателот Борис Трајковски. Првиот ја испрати од земјата ЈНА со потпис на меѓудржавен договор, а вториот не прогласи вонредна состојба 2001 година иако беше изложен на силен притисок тоа да го направи што лесно можеше да ја вовлече Македонија во крвава граѓанска војна. Денешниот претседател Ѓорге Иванов не е дораснат на историскиот миг. Повторно е во фаза на мирување. Човек не знае кога е полошо кога молчи или кога зборува. Иванов покажа дека на Македонија не и’ е потребен претседател. Некои се трудат да докажат дека на Македонија не и’ треба ни влада. Ќе сме биле како Белгија. Еве оваа која е сега како да ја нема, целосно е нефункционална. Парламент нема, никој не ни чувствува потреба да го има.

Нема влада, нема премиер, нема парламент, нема претседател на државата. Кој рече Белгија.

 

Колумната на Ерол Ризаов во целост прочитајте ја тука