Стоиш помеѓу капките дожд
што лебдат околу тебе
како сите неизречени зборови мои
со кои те љубам
повеќе од љубовните пораки,
коишто тивко минуваат
низ сите жици и сателити
и светот го држат
како и јас тебе в прегратка нежна…
Те гледам низ капките дожд,
а секоја од нив –
сеќавање со сеќавање, сон со сон,
живот со живот спојуваат
и по лицето твое течат
и пак си толку убава
како и првиот пат, кога надвор од времето,
ме бакна со сето време на овој свет.
Заштитени од тишината на дождот,
меѓу капките стоиме двајцата ние
и љубовта ко силуета на ангел
оцртана под дождовната пајажина
и одеднаш од молњата ноќна осветлена
во еден град којшто траеше сал еден миг –
доволно да се сетиш
како на светлината од животот свој
со мислите ко со сенки
си играш на еден ѕид за кој и денес не знаеш
колку силно удираш со дланките,
кога со кошмар на усните се будиш
и никогаш не си сигурна
што ли се вистински се случило
среде тие секогаш поинакви сеќавања,
кога на рацете твои сум умирал…
И пак се продолжи,
кога една сенка си играше со телото мое
во таа летна ноќ,
кога и сонцето и месечината и небото
лебдеа со молскавицата в капките дожд,
додека те гледав и препознавав,
додека ме гледаше
и да те изустам чекаше, Љубов моја…
Борче Панов
