Колаж од расказите на Румена Бужаровска и авторски монолози, Драмски театар, 30 октомври
Режија: Нела Витошевиќ
Драматизација: Викторија Рангелова – Петровска и Нела Витошевиќ
Драматург: Викторија Рангелова – Петровска
Костимограф: Роза Трајчевска – Ристоска
Сценограф: Константин Трпеноски
Асистент сценограф: Моника Ангелевска
Избор на музика: Нела Витошевиќ
Тон – мајстор: Сашо Ѓорѓиев
Светло – мајстор: Дејан Блажевски
Дизајн на плакат: Борче Димитриоски
Фотограф: Кире Галевски
Драматизација: Викторија Рангелова – Петровска и Нела Витошевиќ
Драматург: Викторија Рангелова – Петровска
Костимограф: Роза Трајчевска – Ристоска
Сценограф: Константин Трпеноски
Асистент сценограф: Моника Ангелевска
Избор на музика: Нела Витошевиќ
Тон – мајстор: Сашо Ѓорѓиев
Светло – мајстор: Дејан Блажевски
Дизајн на плакат: Борче Димитриоски
Фотограф: Кире Галевски
Улоги:
ИГОР АНГЕЛОВ,САЊА АРСОВСКА, САРА КЛИМОСКА, ИСМЕТ ШАБАНОВИЌ, НАТАЛИЈА ТЕОДОСИЕВА, ФИЛИП ТРАЈКОВИЌ, ЕМИЛИЈА МИЦЕВСКА, ТРАЈАНКА ИЛИЕВА – ВЕЉИЌ.
ИГОР АНГЕЛОВ,САЊА АРСОВСКА, САРА КЛИМОСКА, ИСМЕТ ШАБАНОВИЌ, НАТАЛИЈА ТЕОДОСИЕВА, ФИЛИП ТРАЈКОВИЌ, ЕМИЛИЈА МИЦЕВСКА, ТРАЈАНКА ИЛИЕВА – ВЕЉИЌ.
Инспициент: Жарко Намичев
Суфлер: Жаклина Цветковска
Суфлер: Жаклина Цветковска
Премиера: 15.2.2020
Драмската структура на театарската претстава Мојот маж е изградена од два меѓусебно испреплетени материјали, и тоа, драматизацијата на шесте раскази (Супа, Празно гнездо, Прељубник, Осми март, Гени и Лиле) и документарениот материјал произлезен од авторските монолози. Дејствата/состојбите од расказите на Бужаровска, како и документарниот дел (авторските монолози) тематски се цврсто поврзани со поднебјето и времето во кое се одигруваат, без притоа да се засноваат на дневно-политички актуелности.
Расказите и авторските монолози имаат за цел да поттикнат надминување на стереотипите и предрасудите, и отворено инсистираат на судир помеѓу традиционалното и современото. Сега, денес, сеуште имаме потреба да се соочиме со сегашноста преку ревидирање на минатото.
Играно-документарниот пристап, како жанровска определба и драматуршко режисерски концепт, е сеприсутен на европските театарски сцени, но е кревок/редок пример на македонската театарска сцена. Играно-документарниот пристап нуди едно сосема ново, поинакво театарско искуство, кое предизвикува силни емоции и соочување со себе и од себе, со себе кон другиот, од другиот кон себе. Тоа е редок колективен чин кој не е приземно сентиментален и патетичен, туку напротив длабоко е емпатичен и хуман. Присутноста на театарска спонтаност (кај актерот и гледачот) доведува до ослободување и отвара простор за различна театарска перспективност.
Играно-документарниот пристап, како жанровска определба и драматуршко режисерски концепт, е сеприсутен на европските театарски сцени, но е кревок/редок пример на македонската театарска сцена. Играно-документарниот пристап нуди едно сосема ново, поинакво театарско искуство, кое предизвикува силни емоции и соочување со себе и од себе, со себе кон другиот, од другиот кон себе. Тоа е редок колективен чин кој не е приземно сентиментален и патетичен, туку напротив длабоко е емпатичен и хуман. Присутноста на театарска спонтаност (кај актерот и гледачот) доведува до ослободување и отвара простор за различна театарска перспективност.
