ВО 8 ЧАСОТ
Сонот се крена од трепките,
и сега зјапнал:
трговците, ококорени, зборуваат на сон,
бројат профит
(и затворски решетки),
првите палачинки за денов
одамна се зашеќерени и се варат
во мистериозните влезови
на градските стомаци,
Софиските девојки – кои танцуваа во машките прегратки
за време на ноќта –
Сега тоа слатко го преспиваат…
Тапоглавиот
го плази јазикот чекајќи чкембе,
викачот вика „Да живее работата“
и веќе седи на својата маса
(веднаш пред масата на оној со врзаниот јазик)
насилниците го наместија невиниот поглед
полн со покорност,
озборувачката машина сè уште не е вклучена –
нејзините окна сè уште се проѕеваат – кафулето е затворено…
штета!
Кој вели оти
за нашата работничка поезија нема луѓе?
Кој вели оти
Работничката поезија е нечепната?
Во овој час
Никој сè уште не знае
дали праведниот Павле и праведниот Петар
конечно праведно се имаат претворено
во апостоли
никој сè уште не знае
дали она што беше важно вчера
денес ќе осамне како важно,
никој сè уште не знае
дали бројниците на совеста
исчезнале од канцеларискиот сеф
синоќа,
никој сè уште не знае
дали личниот шофер на личноста
конечно се има сетено оти и тој е личност…
никој не знае во овој час
зошто ѝ завидувам на осумката на двете нули,
зошто не им завидувам на нулите.
