Десензитивизацијата на Американците кон вртоглаво зголемениот број на жртви во пандемијата ја оправдува познатата опсервација на Јосеф Сталин: „Една смрт е трагедија; еден милион е статистика “. Опасноста од овој пристап е, се разбира, тоа што ја ослободува владата од нејзината обврска да дејствува – отворајќи го патот за многу повеќе смртни случаи на КОВИД-19.
КОВИД-19 досега уби 200 000 луѓе во САД. Многу Американци – вклучувајќи го и американскиот претседател Доналд Трамп – го намалуваат значењето на оваа бројка фокусирајќи се на возраста и останатите заболувања на жртвите (кои вклучуваат вообичаени состојби како што се дијабетес и хипертензија) и нагласувајќи дека тие лично не познаваат никој кој починал од КОВИД-19. Се чини дека не сакаат да ја препознаат големината на тагата и пустошот што го предизвика пандемијата.
Десензитивизацијата на Американците кон вртоглаво зголемениот број на жртви во пандемијата ја оправдува познатата опсервација на Јосиф Сталин: „Една смрт е трагедија; еден милион е статистика “. Опасноста од овој пристап е, се разбира, тоа што ја ослободува владата од нејзината обврска да дејствува – отворајќи го патот за многу повеќе смртни случаи на КОВИД-19. Значи, вреди да се земе еден момент да се стави оваа статистика во перспектива.
Да земеме предвид една необична перспектива. Ако 200.000 луѓе би стоеле на рамена едни врз други, тие би формирале структура што би била на дофат на Меѓународната вселенска станица.
Ретко кога еден настан – дури и долготрајна војна – произвела толку голем број на жртви во САД. Во Првата светска војна, американските воени смртни случаи беа вкупно 116.516 – нешто повеќе од половина од сегашниот број на жртви од КОВИД-19. Што се однесува до Втората светска војна, помеѓу јуни, 1944 и 8 мај, 1945 година, 104 812 американски војници биле убиени во акција низ Европа. Тоа ги вклучува Денот Д, и многу други битки.
Од Втората светска војна натаму, помалку од 200 000 американски војници загинале во сите војни заедно. Размислете за тоа за момент. Сите што ги загубија своите животи во Корејската војна, Виетнамската војна, првата и втората војна во Персискиот Залив, речиси дведецениската војна во Авганистан и 20-годишната „Војна против тероризмот“ се помалку од оние кои тивко исчезнаа од КОВИД-19 од февруари годинава.
Смртните случаи од КОВИД-19 не ги засенија само бројките на воени жртви. Помалку од 200 000 Американци умираат секоја година од огромното мнозинство на водечки причини за смрт во земјата, вклучувајќи несреќи (169.936), белодробни заболувања (160.201), мозочен удар (146.383), Алцхајмер (121.404), дијабетес (83.564) и судири на возила ( 37 000). Само срцеви заболувања и рак убиваат повеќе Американци во просек секоја година отколку што КОВИД-19 уби само за осум месеци во 2020 година.
Да, 200 000 мртви е статистика. Може да се посетат кои било веб-страници за следење на КОВИД-19 и да се види како броевите се зголемуваат во реално време. Но, не смееме да заборавиме дека секој пат кога тој број се зголемува, некој ги губи својата мајка, татко, сестра, брат, син, ќерка, баба и дедо, пријател, сосед или колега. И некој го загубил животот.
Не можеше да се избегнат сите смртни случаи од КОВИД-19. Но, апсолутниот број на смртни случаи не требаше да го достигне сегашното ниво. Смртта на 200.000 луѓе од КОВИД-19 во САД е национална трагедија што можеше да се спречи.
Тие 200 000 луѓе не можат да се спасат. Но, следните 200 000 сепак имаат шанса. Речиси толку луѓе се изложени на ризик да умрат до крајот на оваа година: експертите предвидуваат дека, според сегашните трендови, повеќе од 378 000 Американци ќе подлегнат на КОВИД-19 до 1 јануари, 2021 година. Доколку мерките значително се олеснат – сосема можен исход, особено со оглед на моменталната десензибилизација – таа бројка може да надмине 445 000. Тоа е повеќе од сите американски воени жртви во Втората светска војна.
Може и мора да се преземе акција за да се поштедат што е можно повеќе Американци од оваа судбина. Носењето маски, социјално дистанцирање и изолацијата на заразените можат да спасат илјадници животи. Како поединци, ние мора да користиме веродостојни извори за да се едуцираме себеси и другите за како правилно да постапуваме. Потоа мора да го искористиме нашето знаење и да се однесуваме несебично во интерес на општото добро.
Но, не зависи само од поединци. Американските лидери имаат одговорност да ги охрабруваат – па дури и да ги применуваат – ваквите однесувања. Да се споредуваат мерките за домашна изолација насочени кон заштита на јавното здравје, со ропство – како што неодамна направи и американскиот државен обвинител Вилијам Бар – не само што е гротеска; тоа е навреда за сите кои починале за време на оваа пандемија.
Александар Фридман е ко-основач на Jackson Hole Economics, и поранешен главен извршен директор на GAM Investments, главен директор за инвестиции на UBS, главен финансиски директор на фондацијата Бил и Мелинда Гејтс и соработник на Белата куќа.
