Најмрачното место на кое можев да бидам во 4 часот наутро е Клиничкиот центар во Скопје. Во тој град во град, мрачен град во град, ме пречекува рампата за паркинг. Влегувам со притисок на валканото копче и го извлекувам билетот. Уличките се преполни со дупки. На речиси секој агол гледам кучиња кои подзастануваат и со поглед го следат моето движење, а потоа се враќаат на ноќното досадување. На раскрсниците има релативно нови патокази за тоа која клиника каде се наоѓа. Уличките се мрачни, па затоа морам да пуштам долги светла за прочитам што пишува на нив.
Ѕвониме. Ни отвора болничарката, поспана. Нѐ упатува во амбулантата. Не чекаме долго, но веднаш паѓа в очи старата опрема, како од црно-белите филмови, мебелот пред распаѓање и пеперутките. Десетина пеперутки, сиви, со темни рабови по крилцата се распоредени по ѕидовите, а неколку летаат. Две беа на стариот под, превртени, мртви. Прегледот траеше кратко и сѐ се задржа на дијагнозата и извештајот на дежурната докторка во Детска. На излегување од Интерно, забележувам една мачка како излегува од клиниката. Бавно, мрзеливо, како по дома.
Во нешто пред 5 часот наутро во центарот на градот работат две аптеки. Платив за лекарствата приватно, 700 и нешто денари. Само матичен може да препише рецепти за лекови со учество на Фондот за здравство. Ако е ноќ, празник или викенд се плаќа целиот износ. Јас имав пари овој пат. Што ќе беше ако немав? Што е со сите оние што минатата ноќ немале пари, а имале итна потреба од лекови?
…
Нема да напишам што точно ми е на врвот на јазикот во овој момент.
На Министерот за здравство му посакувам успешен работен ден. И многу здравје на сите мои сограѓанки и сограѓани, за да не мораат да си имаат работа со македонското здравство.
Колумната во целост можете да ја прочитате тука
