“Боже мој прости ми,
што мислите мои
со каноните твои
беа во расчекор.
Прости ми,
што маслото до кандилото
со желбата моја го распалив,
до точка на топење
го запалив.
А ниту масло, ниту свеќа
во рака не држев,
само тело, жедно, чедно,
до тебе не скржавев.
И сега, дали
јас и ти сме едно
или ти си горе
а јас битие бедно?
На сенката моја,
одговори и
со зборови во боја,
кој е посилен
јас со опојните мисли
или ти со
иконите чисти?
Јас и ти во расчекор,
како природата без зелен, мирисен, опоен бор .
(атеистот пред горниот, М.П.)”
